Hoe heerlijk! Nauwelijks iemand op straat, af en toe een auto en een enkel licht dat ergens aanstaat. Donker, nog geen opkomende zon te bekennen. Een meneer rijdt zijn vuilnisbak naar de straat en steekt z’n hand naar me op. Ik groet terug.
 
Op de weg terug gebeurt het. Er komt een jongen op een fiets aangereden, ietwat over zijn stuur gebogen. Hij rijdt de hoek om op mij af en ik zie dat hij een muts op heeft met aan de zijkant een grote bloem. Je kent ze wel: in de jaren 70 waren ze populair en nu zie je ze weleens in tweedehandswinkels of op het hoofd van een hip meisje.
 
Meteen heb ik een grijns op m’n gezicht. M’n fantasie floept aan en bedenkt dat hij bij zijn vriendin heeft geslapen, de regen zag en dacht: ach, het is toch donker, niemand die me ziet en heel stoer die muts op heeft gezet. Ik woon in Wageningen, het is niet ondenkbaar. Wie weet start hij een nieuwe rage, kan maar zo gebeuren, zo denk ik nog.
 
Tevreden met de wandeling, de nattigheid op m’n gezicht, de verklaring die ik heb bedacht voor het verrassende verschijnsel, draai ik me nog eens om naar de jongen. Hij rijdt net onder een lantarenpaal en ik zie dat hij een koptelefoon opheeft.
 
Zachtjes in mezelf lachend bedenk ik me dat echt alles een kwestie van perspectief is. Wat je van de wereld ziet, bepaalt hoe je erover denkt. En andersom. 

…en als een dolle te groeien

​De laatste maanden geef ik regelmatig vlogtrainingen. Deze liggen in het verlengde van wat ik al veel langer doe: PR, media- en presentatietraining en strategisch communicatieadvies. Alles komt samen in vloggen. Niet alleen presentatieskills, storytelling en een social media strategie, ook heb je als vlogger te maken met goedbedoelde adviezen (lees: kritiek) die je ongevraagd krijgt. De technische aspecten van vloggen, zoals geluid en belichting, achtergrondkeuze en editing komen daar nog bovenop.
 
Er komt dus veel kijken bij vloggen en de kans dat je de eerste keer alles goed doet is nihil. Echt uitgesloten. “Waarom zou je het dan doen?”, zegt de perfectionist.

Steile groeicurve

We zijn gewend om on demand bewegend beeld te consumeren, maar hebben nauwelijks in de gaten dat we elke video wegen aan de kwaliteit van een gelikte Hollywoodfilm of NOS-productie. En dat is precies wat de meeste aspirantvloggers in de weg zit om daadwerkelijk video’s online te gaan zetten: te hoge verwachtingen en de angst zichtbaar ‘fouten’ te maken. De grap is alleen dat degenen die de moed wel hebben, een zeer steile groeicurve maken en als ze dapper doorzetten een heel eind komen. En bovendien onderweg immens veel leren over presenteren, storytelling, social media, geluid, belichting, achtergrondkeuze, editing en omgaan met kritiek. Om nog maar te zwijgen over een forse omzetstijging, die van mij bedraagt bijvoorbeeld ruim 30 procent sinds ik met ‘Tip van Tes’ ben gestart.

Ik schreef al eerder in de blog ‘Van doodeng naar doodnormaal’ dat perfectionisme geen stand houdt als je eenmaal aan het vloggen slaat. Integendeel: het experimenteren geeft juist ruimte aan plezier en ontspanning!

Faalkunde

Begin maart was er in Utrecht een event rondom het thema Faalkunde, georganiseerd door faalkundige Remko van der Drift. Helaas kon ik er wegens griep niet bij zijn #fail ;-). Remko ziet heel helder dat niets onze groei zo in de weg zit als de angst op onze snufferd te gaan. Allerlei reacties komen ermee op gang: vechten, vluchten en bevriezen. Terwijl spelen, vallen, huilen, nieuwe wegen vinden, uitproberen, samen uitvogelen, lachen om mislukkingen, ontdekkingen doen, jezelf verrassen, onnozel zijn, je vergissen, gefascineerd zijn, iets niet kunnen en toch doen, op de troepen vooruit lopen, achteraan slungelen en al die vormen van ‘maar wat doen’ zo vreselijk veel vruchtbaarder zijn dan perfectionisme.
En nee, mocht ik ooit m’n been breken, heb ik liever niet dat de arts die mijn been gaat zetten even lekker aan het experimenteren slaat. Maar ik gun haar wel dat zij af en toe eens nieuwe technieken uitprobeert in een veilige setting. En aldus groeit in haar vak en er nog plezier in heeft ook. Liever dan dat zij alleen maar en alsmaar krampachtiger ‘foutloos’ werk aflevert.

Net als autorijden

Als laatste nog dit: in een vlogtraining leer je net als bij autorijden hoe een en ander werkt. Waar op te letten en welke fouten je kunt vermijden. Maar het vloggen zelf leer je door het te doen en door te zetten, net als bij autorijden. De mensen die bij mij een vlogtraining hebben gevolgd, zijn zichtbaar als een dolle aan het groeien. Een heleboel beginnersfouten maken ze in de eerste video al niet, maar met elke video groeien ze nóg harder en ontwikkelen gaandeweg hun eigen stijl.

Kijk maar naar de vlogs van Florian en Eelco waarin zij experimenteren en almaar leuker en relaxter worden en hoe de vloggers van MARK Academy zich ontwikkelen tot prachtige verhalenvertellers.

* Eerder plaatste ik deze blog op LinkedIn en hij is té relevant om niet ook hier te plaatsen.

​Een beetje PR-adviseur en messaging/media/presentatietrainer moet het medium video en de dynamiek er omheen op z’n minst leren kennen, zo was mijn insteek. ​

​Het experiment aangaan
Enfin, ik zat dus lekker met mijn weerstand tegen vloggen op schoot in de training. En Layla kreeg het voor elkaar om de groep in een state of mind te brengen waarin we het experiment durfden aangaan. Met wisselend resultaat, maar vooral: beter dan we durfden dromen. Het bleek toch vooral leuk te zijn om videootjes te maken. En ja, er was een boel te verbeteren bij iedereen, maar wat vooral duidelijk werd, is hoe snel we met weinig en goedkope middelen al lekker uit de voeten konden. Na de training ging ik meteen van start met een live Facebookreeks, stierf 1000 doden bij de eerste uitzending en draaide er op de 5e avond m’n hand niet meer voor om.
 
Perfectionisme
Van jongs af aan bezig met theater, mijn werkend leven gestart als scriptschrijver bij een filmmaatschappij, beelddenker en gewend aan storytelling had ik het basismateriaal om te vloggen wel in huis. Maar wat me tegenhield was m’n perfectionisme. In het werken met en voor A-merken was ik gewend geraakt aan het gedachtegoed dat alle communicatie in 1 keer goed moet en anders vooral niet moet worden gedaan. Misstappen worden in mijn vakgebied breed uitgemeten en vakgenoten lijken ze soms zelfs als verkooplead in te zetten. Trolls en criticasters laten flink van zich horen op allerlei fora en social media en ik was er doodsbang voor. Tot ik erachter kwam dat er maar 1 criticus van invloed is op hoe ik me voel. En dat ben ik zelf. En daar kon ik wat aan doen. Bovendien is er een nieuwe manier van communiceren aan het ontstaan, waarin fouten er mogen zijn, groeien voor de camera ook en de weg van groter belang is dan de bestemming. 
 
Fenomenologisch waarnemen
Bij systemisch werk is het vermogen fenomenologisch te kijken een belangrijk onderdeel van de opleiding/scholing. Heel kort door de bocht wordt hiermee bedoeld dat je jezelf schoont van aannames, voor-en afkeuren en alleen maar kijkt naar wat feitelijk zichtbaar is. Om nieuwe vaardigheden te leren, werkt fenomenologisch kijken erg goed. Om mezelf in het vloggen te trainen heb ik eindeloos op wandelingen met mijn hond filmpjes opgenomen, om die dan later fenomenologisch te bekijken. Met m’n professionele blik: hoe is de belichting, het geluid, klopt het verhaal, blijft de spanning erin, wat werkt en wat doe ik een volgende keer anders. Mezelf als het ware opsplitsend in twee delen: de verteller en de regisseur. Op een dag vond ik het als regisseur goed genoeg. En als verteller durfde ik het aan, omdat het regisserend deel in mij voldoende opbouwends had gegeven om de sprong te wagen.
 
Tip van Tes
Zo kwam de eerste Tip van Tes tot stand. Het format is simpel: elke vrijdag een kort filmpje waarin ik een handige tip geef over mijn vakgebied(en). Mijn voornaamste doel is het medium video te leren kennen. De vlogs post ik op LinkedIn, Facebook en YouTube en leer zo gaandeweg over de dynamiek op die kanalen. Ook is inmiddels helder hoeveel tijd het vraagt aan opnames en editing. Ik experimenteer met muziek, onderwerpen, hoe energiek het filmpje is, het aantal edits, de grootte en kleur van de teksten in beeld, met en zonder make-up, wel en niet in beeld, etc. Afhankelijk van het onderwerp worden de filmpjes op LinkedIn tussen de 400 en 800 keer bekeken en op Facebook tussen de 100 en 300 keer en mensen reageren er positief op met likes en comments. Net deze week heb ik m’n Youtube kanaal opgezet, dus daar kan ik nog niet zoveel over zeggen.
 
Elke dag leer ik bij, geniet daarvan en voel hoe het perfectionisme steeds minder vat op me krijgt en mijn onverschrokkenheid toeneemt. Gewoon door te doen. Kan het iedereen aanraden!
 

Vorige week ben ik gestart met vlogs over mijn vakgebied. Ik heb ze Tip van Tes gedoopt, een term die ik wel eens in trainingen gebruik om te onderstrepen dat de daaropvolgende informatie waardevol is. 

In het kader van 'Practice what you preach' biedt het vloggen me de mogelijkheid de waarde van zakelijk vloggen te ervaren. Een leuke manier om de mogelijkheden te verkennen, zowel in de productie van de filmpjes, mijn eigen messaging en presentatie, alsook te ervaren wat de reacties van de markt zijn. Spreekt het aan? Levert het business op? Betrokkenheid bij de doelgroep? Zichtbaarheid? 

Ik ga het allemaal ervaren en zal erover berichten. 

​Scheelt dus zeeën van tijd in de selectie. En zeg nou zelf: je werkt toch ook het liefst met klanten die bij je passen? Niets werkt zo goed voor een loyal customer community als vlogs, want je geeft een kijkje in de keuken en dat vergroot de betrokkenheid. Een nieuw product bereikt dus heel snel je hele klantenbase. Bedenk daarbij dat veel organisaties een topverkoper hebben die alles heel goed uit kan leggen; laat die persoon producten en diensten in video’s aanprijzen en je bespaart tijd en geld op je sales en aftersales.
 
Video’s worden gemakkelijk en veelvuldig gedeeld op alle kanalen. Weet je wat dat met je SEO doet?! Een tof filmpje op Youtube is met een enkele click op Twitter gezet en reist van daar weer naar Facebook en vergeet ook Whatsapp niet: die cijfers zijn onbekend maar heel hoog. Een beetje handig taggen en zorgen dat de URL naar je actiepagina of website helder staat vermeld en je brengt een duurzame stroom leads op gang.
 
2) Geweldig voor storytelling
Storytelling als zodanig is allang niet nieuw meer, maar let op: dat betekent alleen dat het zover is ingebed, dat we er geen aandacht meer aan besteden. Je hoort ook zelden meer iemand het nut van een mobiele telefoon uitleggen. Alle grote social media platformen bieden nu story/video opties. En het feit dat ze die investeringen hebben gedaan, is een stevig proofpoint van hun verwachtingen omtrent video. Hier staan wat recente Youtube cijfers en we kunnen er vanuit gaan dat de andere kanalen vergelijkbare tendensen laten zien.
 
Het maken van een video/vlog is gemakkelijk en bovendien relatief goedkoop, waarmee het elk bedrijf de mogelijkheid biedt om doelgroepen exact het goeie verhaal te vertellen. En je hebt de mogelijkheid om te groeien in je vermogen interessante verhalen op beeld te vertellen. Er is geen man overboord, wanneer je de eerste paar keer niet zo heel interessant bent om lang naar te kijken, als je maar steeds beter wordt. En geloof me: dat gaat voor een groot deel vanzelf.
 
3) Toekomstbestendig
De stijging van mobiel datagebruik wordt grotendeels toegeschreven aan video en streamingdiensten en de voorspellingen zijn dat we nog lang niet aan het einde ervan zijn. Virtual Reality (VR) zal nog een sterke groei van (VR)videoproducties en -mogelijkheden brengen, om nog maar te zwijgen van de komst van zelfrijdende auto's. Zodra die er zijn, gaat een groot deel van de beroepsbevolking de reistijd willen vullen met leuk en interessant beeld. De generatie 60+ is een opkomende markt voor videoconsumptie: zij hebben relatief veel tijd en geld te besteden. En als laatste: de generatie die is opgegroeid met vlogs/tutorials op Youtube is nu de arbeidsmarkt aan het opkomen, om die te bereiken móet je wel met video werken.
 
Ik hoor regelmatig argumenten van organisaties waarom ze (nog) niet met video/vloggen willen starten. De meest voorkomende en mijn antwoord daarop zijn:

• Vloggen is moeilijk om te doen -> vooraf trainen/oefenen
• Duur -> onzin, als je het handig aanpakt ben je voor maximaal 500 euro klaar
• Het kost veel tijd -> dat hangt er vanaf hoe je het aanpakt. De meest tijdefficiënte manier is: zelf opnemen, opsturen naar een editor en een afgemonteerd filmpje terugkrijgen 

 
Gewoon doen dus!

Ik ga er media-en presentatietrainingen geven, maar ook werken aan videoproducties. Zal ik later nog meer over delen en ook komen er op de vernieuwde website voorbeelden van te staan. Maar daarover later meer.

​Nu is het leven een groot feest en ben ik al ruim een week lachende Gerritje.

De oogst
Als bewijs dat het z'n nut heeft gehad is er al oogst: 5 Natuurlijke momenten om te communiceren. Daar is een cursus op Facebook aan vooraf gegaan. Vijf weken lang stond ik op dinsdagavond een kwartier uitleg te geven over één van vijf communicatiemomenten, die erin resulteren dat je een continue stroom relevante informatie over je bedrijf de wereld instuurt. Mits je ze benut uiteraard. De eerste avond was reuzespannend met 58 mensen die live keken en 88 aanmeldingen. Ik had weinig reclame gemaakt, een enkel filmpje en op Facebook en LinkedIn een oproepje, om de spanning binnen de perken te houden. Bleek niet nodig, want de keer erna was al minder eng en de laatste keer zelfs ronduit relaxt. De reacties waren positief, maar vrijwel niemand gaat 5 dinsdagavonden vrijhouden voor een livesessie van een kwartier, dus die vorm ligt eruit. Wel zijn de video's bij elkaar opgeteld bijna 600 keer bekeken, wat ik dan weer erg cool vind. De werkbladen die ik erbij had gemaakt zijn ook gedownload, maar Facebook doet geen melding van aantallen. Een (Facebook)livesessie kan ik iedereen aanbevelen en ik zal er nog wel meer mee gaan werken. 

Deze zomer benut ik om een online basistraining PR voor start-ups, ondernemers en communicatieprofessionals te maken. Samen met iemand die de techniek en marketing voor me doet, want dat is echt m'n feestje niet. En zo heeft de opleiding me iets gebracht dat ik niet had kunnen voorzien: lef om te ondernemen. Ik kan het iedereen van harte aanbevelen. 

Deel van een geheel
Ik was 6 jaar toen ik aan de hand van mijn vader van het parkeerveld naar De Kuip liep. Het is mijn jongste herinnering. Om mij heen grote mannen met zware stemmen die hard dingen riepen die ik niet begreep. Mijn vaders gelukzalige glimlach vertelde me dat het goed was. Dat zij en wij bij elkaar hoorden. Allemaal ooms van mij. Ik was een helblond en tenger meisje. Daarvan liepen er niet zoveel in die enorme optocht naar dat immense stadion. Wij kregen dus veel aandacht, bemoediging en glimlachen. In het stadion hadden we een mooie plek in het midden. Nooit zal ik vergeten hoe het voelde toen er een luik in het gras openging, daar een stroom spelers in het prachtige rood/wit/zwart uitkwam en de grote schreeuw van vreugde uit de kelen van toen nog 65.000 mensen klonk. Mijn stem voegde ik eraan toe en er was een levenslange verbinding met het collectief Rotterdam geboren. Eerder had ik geen besef van de stad, maar daar en toen begreep ik de kracht van onderdeel zijn van een geheel.
 
Nooit verzaken
Later in mijn leven begon ik me te schamen voor Rotterdam. Afgezet tegen het gemak waarmee vooral Amsterdammers door het leven leken te zwieren, voelde ik geen trots meer voor de arbeidersmentaliteit van mijn geboortestad. In het geheim bleef ik trouw aan die innerlijke houding van hard werken en niet lullen maar poetsen. Je hart eruit gebombardeerd krijgen en als reactie je schouders eronder zetten. Samen sterker zijn dan alleen en dus nooit, maar dan ook nooit verzaken als het collectief je nodig heeft. Desnoods tot je er zelf kapot aan gaat. En dus ook nooit en te nimmer voor eigen gewin gaan, maar altijd voor ‘wij’. Voor samen. Voor kameraden.
 
Groots
Het is een mentaliteit die nog altijd de manier bepaalt, waarop ik zaken doe. Die maakt dat ik me al vanaf heel jong aangetrokken voel tot het Boeddhisme, dat niemand en niets uitsluit van het collectief. Het is een mentaliteit die niet zo heel erg populair is geweest. Een beetje een losers imago had. En heeft. En daarom niet iets om trots op te zijn. Een deel van mijn tranen zijn van verdriet om mijn eigen verraad van juist die prachtige mentaliteit. Dat Feyenoord kampioen is, na zo’n lange tijd van hunkeren naar erkenning, naar winst, naar uitbetaling van al die inzet, al die trouw, al die toewijding is groots. Mijn Rotterdamse hart schreeuwt het uit van vreugde voor al mijn ooms (en tantes, neven en nichten). Van trots, van dankbaarheid dat ik deel uitmaak van die prachtige familie die Rotterdam is.
​
Zielsgelukkig
Mijn vader is altijd fan gebleven. Toen Feyenoord in financieel zwaar weer verkeerde, kocht hij aandelen om zijn club te redden en elke zondag moedigde hij hen aan. ‘Feyenoordfan ben je niet voor je lol’ gaat het gezegde en dat zag ik bij hem. Maar nooit verzaakte hij. Een paar maanden voor zijn dood zei hij nog dat met de komst van Kuyt het landskampioenschap er in zat. Hij heeft het bij leven niet meer mee kunnen maken maar als ik op hem afstem, voel ik dat hij er zielsgelukkig mee is, daar waar hij nu is.

Op woensdag 14 september is het feest want dan vindt de tiende Postcode Lottery Green Challenge plaats. Dit keer is onze koningin aanwezig en ben ik in dezelfde ruimte als zij (maakt stiekem vreugdedansje). Kleeft toch een gevoel van glamour aan.

De eerste gemist
Tien jaar geleden had ik bij de eerste Green Challenge zullen zijn, ware het niet dat mijn vader een hartstilstand kreeg op een rondvaartboot in de mooiste stad van Nederland en ik de langste reis van m’n leven maakte van het Amsterdamse Westergasterrein naar het Rotterdamse Erasmus Ziekenhuis. Onderweg ben ik getroost door een rij vreselijk lieve mensen, omdat ik niet op kon houden met huilen (niet wetend dat mijn vader zijn hartstilstand zou overleven en pas negen jaar later zou overlijden). De genereuze warmte en steun van wildvreemde mensen maakte alle verschil van de wereld en heeft diepe indruk op me gemaakt. Ik dwaal af, of toch niet, want dit gaat over hoe goed mensen zijn. Intrinsiek.
 
Het gaat niet goed
Enfin, terug naar 14 september 2016. Die dag staan weer vijf duurzame ondernemers op het podium in de hoop de jury te overtuigen hen een half miljoen euro toe te kennen, om een C02-verlagend idee op de markt te brengen. Stuk voor stuk mensen die hun doorzettingsvermogen, intelligentie, creativiteit, overtuigingskracht en niet te vergeten noeste arbeid inzetten om de wereld voor ons allemaal te redden. Want het gaat niet goed met het klimaat, mensen. Dit filmpje over klimaatvluchtelingen heeft me weer de stuipen op het lijf gejaagd en terecht hoor, maar oh wat wou ik dat we hier oplossingen voor vonden.
 
Effectieve hulp
Nu is er in Nederland een organisatie die zich al heel lang, heel enthousiast én effectief inzet om wat te doen aan die grote problemen. Het model is simpel: mensen kopen loten om kans te maken op maandelijkse grote geldprijzen en de helft van het verzamelde geld gaat naar goede doelen. Dus naar vluchtelingenorganisaties, hartstichtingen, organisaties voor natuurbehoud en duurzame ondernemers met goeie ideeën.
 
Ondernemers
Drie jaar heb ik de PR voor de Postcode Lottery GreenChallenge mogen doen (2008 – 2010) en van nabij meegemaakt hoe hard de organisatie werkt, hoe professioneel iedereen is en tegelijk zo aardig en ondersteunend. Hoe gemotiveerd de kandidaten zijn en hoe gretig zij alles dankbaar aannemen wat hen wordt toegereikt. Ik blijf onder de indruk van wat deze Challenge betekent, want niet alleen ontvangen de winnaars veel geld, álle finalisten hebben het gigantische en wereldwijde netwerk van de organisatie ter beschikking. Je kunt er donder op zeggen dat woensdag ook de hele zaal weer vol zit met ondernemende mensen die zich inzetten voor een gezonde wereld. Niet piepen, maar handen uit de mouwen. Dat volk.
 
Ik verheug me nu al op de vijf inspirerende ondernemers en hun mooie plannen.