Een kwestie van perspectief

Vanochtend werd ik heel vroeg wakker. Het was 04.19u. Nou was ik gisteravond vroeg gaan slapen omdat ik me niet zo lekker voelde, dus ik had er ruim 7 uur slaap opzitten en de slapte van de dag ervoor leek verdwenen. Na wat overleg in m’n hoofd, besloot ik op te staan. 

​Relaxt gedoucht, koffie gezet, wasje opgehangen, vaatwasser leeggeruimd, m’n shake gemaakt en opgedronken en alsmaar liep mijn hond hoopvol met me mee. Ook zij was gisteren vroeg haar mand ingegaan en vond het tijd voor een wandeling. Om 6 uur besloot ik dan maar de miezerregen met haar in te gaan.

Hoe heerlijk! Nauwelijks iemand op straat, af en toe een auto en een enkel licht dat ergens aanstaat. Donker, nog geen opkomende zon te bekennen. Een meneer rijdt zijn vuilnisbak naar de straat en steekt z’n hand naar me op. Ik groet terug.
 
Op de weg terug gebeurt het. Er komt een jongen op een fiets aangereden, ietwat over zijn stuur gebogen. Hij rijdt de hoek om op mij af en ik zie dat hij een muts op heeft met aan de zijkant een grote bloem. Je kent ze wel: in de jaren 70 waren ze populair en nu zie je ze weleens in tweedehandswinkels of op het hoofd van een hip meisje.
 
Meteen heb ik een grijns op m’n gezicht. M’n fantasie floept aan en bedenkt dat hij bij zijn vriendin heeft geslapen, de regen zag en dacht: ach, het is toch donker, niemand die me ziet en heel stoer die muts op heeft gezet. Ik woon in Wageningen, het is niet ondenkbaar. Wie weet start hij een nieuwe rage, kan maar zo gebeuren, zo denk ik nog.
 
Tevreden met de wandeling, de nattigheid op m’n gezicht, de verklaring die ik heb bedacht voor het verrassende verschijnsel, draai ik me nog eens om naar de jongen. Hij rijdt net onder een lantarenpaal en ik zie dat hij een koptelefoon opheeft.
 
Zachtjes in mezelf lachend bedenk ik me dat echt alles een kwestie van perspectief is. Wat je van de wereld ziet, bepaalt hoe je erover denkt. En andersom.