Waarom iedereen een cursus improvisatie zou moeten volgen

Vandaag was ik op de Horecava. Helemaal leuk. Als negentien-/twintigjarige was ik er voor het laatst om gehuld in petticoat de snacks van Beckers aan te prijzen. Ik beloofde mezelf toen dat ik zoiets nooit meer hoefde te doen. Dit keer stond ik aan de andere kant. Als potentieel inkoper, klant, afnemer, hoe je het noemen wilt. En mijn hemel wat een boel gemiste kansen!

Attitude
Zoals de keren dat we een stand opliepen om informatie in te winnen, en de heren verkopers het te druk hadden met hun smartphone of praten met elkaar. Of de Fransman die mij geen folder wilde geven, want degene met wie ik daar was (een andere ondernemer die de folder voor zijn eigen onderneming meenam) had er al eentje en "U kunt alle informatie vinden op de website". En nee, ook een tasje konden we niet meekrijgen. Nee, business cards had hij ook niet. En wat te denken van de man die over het bevraagde product geen informatie kon geven en doodleuk zei: als u naar de overkant loopt is daar straks vast wel iemand die u te woord kan staan? We keken hem verbijsterd aan en liepen weg. De frietenbakker die zei "Jaja, het is ook nooit genoeg. Net als de indianen, die hadden ook nooit genoeg". Geen idee wat hij daarmee bedoelde, maar het klonk niet als een compliment.

---

Informatie
Aansluitend reed ik even langs bij Gall&Gall, voor een lekker flesje wijn voor iemand die ik vanavond het hemd van het lijf ga vragen over Big Data. Liefst een biologisch wijntje. Ik had daar een bepaalde prijs voor in gedachten en de verkoper zei: "Voor die prijs hebben we geen biologische wijn, die gaan maar tot bedrag X", nieuwsgierig vroeg ik waarom dat zo was. Dat moest ik niet aan hem vragen, maar aan het hoofdkantoor, want hij was nu eenmaal niet verantwoordelijk voor de inkoop en dit was wat hij aan te bieden had en anders moest ik niet bij de Gall&Gall zijn. Op een toon alsof ik het meest domme wicht was dat ooit de winkelvloer had betreden. Ik heb een niet-biologische wijn uitgezocht, heb afgerekend en ben weggelopen. En koop daar nooit meer. 

Accepteren
Dom vind ik het. Wanneer zich een kans voordoet en je hem niet grijpt, maar in een of ander gedoetje van jezelf zit en daardoor je kans laat lopen. En dat brengt me bij de kop van dit klaaglied. Want als er iets is wat je leert bij improvisatietheater is het 'accepteren'. En vanuit acceptatie 'Ja, en' zeggen. Iedereen zou dat moeten leren. Vooral verkopers, ze lachen zich helemaal gek tijdens de cursus (heel gezond) en de investering hebben ze er de eerste avond al uit.

Hoe wel?
De directeur van Bender zag mij een foto nemen van een prachtig servies en kwam meteen naar me toe om enthousiast te vertellen over deze nieuwe lijn die zo prachtig was, gaf me foldermateriaal mee en vroeg geinteresseerd welke bezigheden we hadden. Ik vertelde dat ik daar nog weinig over kon zeggen en hij liet het meteen. Duwde niet door, maar accepteerde. Geweldig! Evenals de Online Versmarkt, ook zo'n leuk gesprek mee gehad. Die jongen gaf de informatie die we vroegen, maakte echt contact en toen we geheimzinnig begonnen te doen over ons idee, accepteerde hij dat feit en wenste ons veel succes met ons nieuwe food-concept. Met die twee bedrijven gaan we zaken doen, dat staat voor mij vast.

Leren accepteren doe je bij een theatersportvereniging of improvisatiegezelschap. Liever Veul Bloemen uit Wageningen kan ik aanbevelen, maar in alle studentensteden zijn (vaak meerdere) theatersportgezelschappen die cursus geven. Doen! Alstublieft.